The Signal

Pootafdrukken volgde een weg op het zand, een spoor van meters lang sommige alweer weggevaagd door het water dat erover heen was gespoeld. Ongeveer aan de rand van waar het water tot op het strand kwam bevond zich een wolf, slank gebouwd vrij lang maar vooral alleen. Sinds alles was verandert had hij zijn broer niet meer gezien, evenals zijn familie. Van zijn familie wist hij dat hij hun waarschijnlijk nooit meer zou zien, maar van zijn broer wist hij het niet. Dat was ook gelijk de rede dat hij zich door heel Blackmoore verplaatste, opzoek naar zijn broer. Hij kon zich niet veroorloven nog een familielid kwijt te moeten raken. Dat zou hij niet overleven. Lawrence zijn zwarte kleurige ogen gleden over het landschap, van de ze zee weer terug naar het strand en vanaf het strand gleden ze over de rotsen. Niks te bekennen, alweer niet. Lawrence spande zijn spieren en sprong aan in een drafje waarna hij zijn snelheid de hand liet overnemen. Met ruim 114 km per uur raasde hij over het strand. Lawrence was vaak te vinden in zijn dierlijke vorm, het gevoel van snelheid die hij als Loup Garou maar ook als mens kon maken was omschrijvelijk. Hij had immers de kracht, en dat kon hij wel een eer noemen, dat de krachten van hem een Loup Garou hebben gemaakt. Een wonder als je het hem jaren geleden had verteld, nu de gewoonste zaak van de wereld dat de mensen in Blackmoore de kracht hadden om in een weerwolf te kunnen veranderen. De snelheid hielt niet lang aan, door de explosie van snelheid trefde dat op zijn botten en spieren en daardoor hielt hij de volle snelheid nooit heel lang vol. Maar al was het maar even, het was geweldig. Lawrence minderde vaart terwijl hij tijdens het rennen in zijn mensen gedaante veranderde, hij rende nog even door waardoor water zijn schoenen in liep en hij stopte met rennen en kwam te lopen. Hij ging met zijn hand door zijn haar, waarna hij beidde handen in de zakken van zijn broek stopte. De zon ging al onder. Lawrence liet zich door zijn benen zakken en kwam te zitten op een rots, waar hij een geweldig uitzicht trof. De wind was koud en guur, waar hij geen last van had. Zijn gedachten gingen naar zijn broer, en naar de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Alles was uit de hand gelopen in Blackmoore, mensen gingen dood door honger en sommige gewoon weg doordat ze elkaar uit begonnen te moorden enkel voor geld of eten. Lawrence hielt zich meestal buiten de menigte en was voor zichzelf gaan zorgen. Voor even sloot hij zijn ogen, en vulde hij zijn longen met frisse zee lucht.

-Spencer